Schrijven, schrijven, schrijven. Maar over wat? Welke kant moet het op? Schrijven over de mensen die afgeslacht worden in naam van welke religie dan ook? Schrijven over de mensen die macht willen hebben en houden, ten koste van alles? Schrijven over al die naamloze slachtoffers die per ongeluk op de verkeerde tijd op de verkeerde plek waren? Schrijven over de mensen die opeens allemaal Je suis Charlie zijn? Schrijven over de gevaren van haat waaraan onze Westerse maatschappij blootstaat? Gevaren van tweespalt, opgedrongen door de onverdraagzamen, door de rechtlijnigen, door de mensen die denken dat ze alle wijsheid in pacht hebben? Moet ik schrijven over het gevaar dat we straks misschien onze buren weer gaan afslachten? En dan vervolgens dat weer jaren gaan herdenken en onszelf bezweren dat het nooit meer mag gebeuren?
Of zal ik schrijven over de liefde? Schrijven over het vertrouwen, de vele goede dingen die gebeuren? Schrijven over een vrouw die een vreemdeling thuis brengt? Zal ik schrijven over vrijwilligers die kinderen op school helpen? Schrijven over politieagenten die hun leven riskeren om dat van anderen te beschermen? Schrijven over mensen die een arm om elkaar heen slaan? Schrijven over moeders en vaders die hun kind troosten als het pijn heeft? Schrijven over dochters en zonen die voor hun ouders zorgen als deze het niet meer zelf kunnen? Moet ik schrijven over mensen die vrienden zijn, ongeacht hun huidskleur of religie? Of zal ik schrijven over koppels die geboren werden in verschillende geloven, maar die nu ook in elkaar geloven?
Ja, laat ik schrijven over de liefde. Over de liefde voor de mens. Over de mens die onder zijn huid, hetzelfde is. De mens die poep en plast. De mens die altijd rood bloedt. De mens die kan huilen en kan lachen. De mens die geboren wordt. De mens die sterft. De mens die een leven lang ertussen in heeft om anderen, net als zichzelf, lief te hebben.