Je lijdt. Je hebt verdriet. Je lichaam voelt het verdriet. Je gedachten vormen verhalen die het verdriet verdiepen. Je mag alle emoties ervaren. Echter, wie observeert dit lijden? Deze Observeerder ziet misschien zelfs de weerstand om het verdriet los te laten, om de pijn los te laten. Ikzelf heb dit al eens gemerkt. Ik bleef verdriet voelen en kon een dierbare die ik verloren had niet loslaten. Ik merkte op een gegeven moment dat het niet kunnen loslaten te maken had met de angst dat als ik mijn verdriet zou laten gaan, dat ik hem ook voorgoed zou laten gaan. Dan zou ik niks meer van hem hebben. Door aan mijn verdriet vast te houden dacht ik nog heel vaak aan hem. Hij was nog onderdeel van mijn leven. Ergens hield ik hem zo bij me. Alleen hield ik de pijn zo ook bij mij en kon ik niet verder.
Mijn angst wilde me beschermen zodat ik hem niet nog een keer zou verliezen, wilde me beschermen tegen de pijn, maar door niet los te laten, bleef ik net in de pijn vast zitten. Toen ik het inzicht kreeg, vroeg ik me af of deze angst helpend was, of het goed voor me was. Het antwoord was overduidelijk ‘nee’. Vervolgens heb ik heel bewust mijn angst bedankt voor wat hij probeerde te doen (namelijk me beschermen) en er voor gekozen om mijn dierbare los te laten. De Observeerder zag mijn ziel liefde aan mezelf geven, een arm om mij heen slaan. Ik (de Observeerder dus eigenlijk) heb heel veel liefde en Licht naar hemzelf en mijzelf gestuurd om de situatie te helen en bedankt voor de lessen. Uiteindelijk gaf ik door de angst los te laten mezelf (en de ander) de vrijheid om verder te gaan in vertrouwen. Het was goed zo.
22 augustus 2019
