Observeer je gedachten en houd aandacht in je hartcentrum

Aanschouw je gedachten, maar doe er niets mee. Observeer ze, dan creëren je gedachten ook geen emoties. Houd een gedeelte van je aandacht in je hartcentrum. Voel je verbondenheid met het Al, met het Goddelijke. In dit Al voel je een kalme liefde, vreugde en verbinding.

Voor mij is de makkelijkste manier om daar te komen door rustig in- en uit te ademen. Ik ga daarbij met mijn aandacht van mijn hoofd naar mijn hartchakra. Ik adem in en uit door mijn hartchakra. Als ik te veel op ga in mijn omgeving of mijn gedachten, dan verlies ik het kalme, vreugdevolle gevoel. Dan kan ik er weer terug naar toe door me te concentreren op mijn hart.

Het is zaak om niet boos of gefrustreerd te raken als het me niet lukt om de hele tijd vanuit mijn hart te komen. Als ik frustratie voel, dan komt die van mijn ego dat heel hard roept dat ik bijvoorbeeld een mislukkeling ben dat het me niet lukt om de hele tijd vanuit mijn ziel te komen. Mijn gedachten over mezelf roepen de emoties van boosheid en verdriet op. Mijn ego, het verhaal dat ik mezelf vertel, maakt me ongelukkig. Dit verhaal hoef ik niet te geloven. Ik hoef alleen maar te Zíjn.

De beste manier om me vreugdevol en kalm te voelen en verbonden met het Al is voor mij door twee dingen. Het observeren van mijn gedachten, maar vooral door het aandacht houden in mijn hartcentrum. Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen. Voel je vrij om te reageren op dit bericht.

Een liefdevolle dag gewenst in Eenheid.

Verdriet, loslaten en de Observeerder

Je lijdt. Je hebt verdriet. Je lichaam voelt het verdriet. Je gedachten vormen verhalen die het verdriet verdiepen. Je mag alle emoties ervaren. Echter, wie observeert dit lijden? Deze Observeerder ziet misschien zelfs de weerstand om het verdriet los te laten, om de pijn los te laten. Ikzelf heb dit al eens gemerkt. Ik bleef verdriet voelen en kon een dierbare die ik verloren had niet loslaten. Ik merkte op een gegeven moment dat het niet kunnen loslaten te maken had met de angst dat als ik mijn verdriet zou laten gaan, dat ik hem ook voorgoed zou laten gaan. Dan zou ik niks meer van hem hebben. Door aan mijn verdriet vast te houden dacht ik nog heel vaak aan hem. Hij was nog onderdeel van mijn leven. Ergens hield ik hem zo bij me. Alleen hield ik de pijn zo ook bij mij en kon ik niet verder.

Mijn angst wilde me beschermen zodat ik hem niet nog een keer zou verliezen, wilde me beschermen tegen de pijn, maar door niet los te laten, bleef ik net in de pijn vast zitten. Toen ik het inzicht kreeg, vroeg ik me af of deze angst helpend was, of het goed voor me was. Het antwoord was overduidelijk ‘nee’. Vervolgens heb ik heel bewust mijn angst bedankt voor wat hij probeerde te doen (namelijk me beschermen) en er voor gekozen om mijn dierbare los te laten. De Observeerder zag mijn ziel liefde aan mezelf geven, een arm om mij heen slaan. Ik (de Observeerder dus eigenlijk) heb heel veel liefde en Licht naar hemzelf en mijzelf gestuurd om de situatie te helen en bedankt voor de lessen. Uiteindelijk gaf ik door de angst los te laten mezelf (en de ander) de vrijheid om verder te gaan in vertrouwen. Het was goed zo.

22 augustus 2019