Tag: verdriet

Een Licht in het donker

Momenteel is er veel onrust in de wereld. De oorlog in Oekraïne is op het wereldtoneel het jongste bewijs daarvan. Maar niet alleen daar, ook op kleiner niveau voelen mensen zich onzeker, boos en verdrietig. Mensen die dierbaren verloren hebben voelen de pijn van dit verlies. Er wordt gezocht naar een uitweg uit het lijden. De weg vinden gaat altijd beter als het licht is.

Mijn wens en bede is daarom:

Een Licht in het donker voor iedereen die een dierbare heeft verloren.

Heel veel Liefde en Licht voor iedereen die nu bang, boos of verdrietig is. Ook voor de soldaten, presidenten en krijgsheren.

Dat het Licht het Donker mag omarmen.

Dat het Licht de weg voldoende verlicht om de volgende stap die gemaakt mag worden te zien.

Dat het Licht harten mag verwarmen, zodat er vrede en vreugde in mag huizen.

Laat je eigen Liefde zo veel mogelijk stralen, zodat anderen de weg naar hun eigen Liefde ook vinden. Vind op menselijk niveau manieren om deze Onvoorwaardelijke Liefde te manifesteren. Een luisterend oor. Een vriendelijke glimlach. Dankbaarheid voor wat er wél is. Zorg en compassie voor jezelf en anderen. Een donatie aan een organisatie die vluchtelingen helpt. Samen mediteren of bidden voor vrede. Vind wat bij jou past. Er zijn zo veel manieren.

Dank je wel alvast voor jóuw Licht.

Verlies 2022

Dit jaar, 2022, is op menselijk vlak niet zo goed begonnen. Op verschillende vlakken zijn er al dierbaren uit mijn leven verdwenen. Door de dood of door gemaakte levenskeuzen. Dit doet pijn. Tegelijkertijd is het iets dat bij het leven hoort. Er is een begin, en er is een eind. Sterker nog, elk begin draagt het einde al in zich. Het verlies laat me achter met gevoelens van verdriet, maar ook van dankbaarheid. Dankbaarheid dat zo’n mooi, lief mens een tijd op mijn levenspad heeft mogen meelopen. Dat ik hem heb mogen kennen. Dat ik hem heb mogen liefhebben. Samen heb mogen lachen. Mooie gesprekken heb mogen voeren. Heel veel heb mogen leren. Thee heb mogen drinken samen. Samen heb mogen wandelen.

Er zijn zo veel dingen om dankbaar voor te zijn. Het verdriet is het verdriet om de afwezigheid van de vreugde. Het verdriet is de keerzijde van de medaille. De andere kant van de medaille is die dankbaarheid. De dankbaarheid voor de liefde die ik heb mogen delen. En die liefde die verdwijnt niet. Ze verandert alleen van vorm. Aan de voorwaarde dat mijn dierbare fysiek in mijn leven moet zijn wordt niet meer voldaan. De Onvoorwaardelijke Liefde, die blijft.

Hieronder het gedicht Verlies dat ik eerder publiceerde op deze website en in mijn boek. Ik las het ook voor op de uitvaart van mijn schoonzus. Het blijft vol betekenis voor mij.

Verlies
Gisteren 
was jij 
nog bij mij
ademend
je stem zacht
lichaam warm
Vandaag
ben ik
alleen
huilend
bij stilte
en kou
Ik mis je
Ik huil je
ik zie je
ik schreeuw je
verlies je
laat los je
In liefde
vertrouwend
jou voelend
jou vindend
in bloemen
en vogels
Een regenboog
cadeau van licht
liefde voor mij
bij duisternis
een hoopvolle
brug naar toekomst
Morgen
ben ik
ben jij
in mij
mijn liefde
mijn licht

In liefdevolle verbinding,

Selena Coumans

Hemel

De afgelopen dagen is het op het menselijke niveau voor mij uitdagend. Het overlijden van mijn schoonzus zorgde en zorgt voor veel verdriet bij mijn dierbaren en bij mezelf. Het verdriet mag er zijn en wordt ook geuit. Verder ervaar ik veel dankbaarheid dat ik haar heb mogen kennen. Mijn schoonzus was een lieve, rustige vrouw, die nooit klaagde. Ze was nuchter, had nuchtere humor en een warm hart voor mensen en dieren. Ik ben dankbaar dat ze niet langer heeft hoeven lijden. Ze is verlost van haar pijn en overgegaan naar een ander niveau van bewustzijn. Ze is in het Licht, in de Hemel, bij haar vader en bij mijn schoonmoeder. Tegelijkertijd observeer ik de verhalen met bijbehorende emoties die mijn persoonlijkheid bij haar heengaan doorleeft.

In die hectiek herinner ik mezelf er aan dat ik bij mezelf mag blijven. Op een inademing voel ik mijn lichaam/ mijn wezen en op een uitademing glimlach ik in mijn adem. En ik stel me voor dat ik diep in de kern van de aarde ben geworteld en hoog in de hemel ben verankerd. Ik “trek” als het ware bij het ademen de energie van de aarde en van de hemel in mezelf. Ik visualiseer dat die energieën als een spiraal, of wokkel, door mijn lichaam en aura heenwerken. Voor mij werkt dit. Ik ervaar rust, ontspanning en meer ruimte. Het menselijke aspect van verdriet, dat meer naar buiten toe gericht is, en het meer spirituele aspect van observeren van mezelf en het verankeren in mezelf, een meer naar binnen gericht proces, bestaan naast elkaar. Beide aspecten mogen er zijn.

Daarnaast werd ik zojuist door de Lichtwereld gevraagd om te gaan zitten en te gaan schrijven. Ik had geen idee wat. Echter, toen ik rustig ging zitten, stil werd en me overgaf aan de Hoogste leiding, bleek wat ik opschreef eigenlijk een meditatie te zijn. Ik werd naar mijn Innerlijk Zíjn geleid. De plek die voor mij als de Hemel voelt. Een veilige, rustige, ontspannen en vreugdevolle plek. Als ik het in mijn lichaam moest aanwijzen zou het op de plek van het hartchakra zitten. Onder mijn borstbeen. Deze plek zit ook in jou. Hij zit in ieder van ons.

Misschien zit de Hemel ook ergens ver boven ons. Een wereld waar we na onze dood naar toe mogen. Een terug naar de Bron. Terug naar God. Als ik aan mijn schoonzus denk, dan “zie” ik haar nu in dit Licht. Zij is Thuis. Echter, het mooie vind ik, dat ik niet hoef te wachten op de dood om naar de Hemel te gaan. Tijdens mijn leven vind ik deze Hemel in mijn hart. In mijn hart vind ik de dierbaren die reeds overgegaan zijn. In mijn hart vind ik een Zíjn waar moeilijk woorden aan te geven is, maar wat in de buurt komt is kalme vreugde. Deze Essentie noem ik ook wel Hemel.

Ik wens jou toe, dat jij deze Hemel in jezelf vinden mag. De eerste stap hiertoe is stilte. Terwijl ik dit typ, valt mijn oog op mijn koffiemok en ik schiet in de lach. Dit staat er namelijk op:

Stil

Ik sta
stil
en luister
naar 
het zingen
van
mijn hart

Dit gedicht staat in mijn boek Uit mijn hoofd. In mijn hart. Een innerlijk avontuur (ISBN: 9789090329017). Het proces hoe je meer in je hart, bij je eigen Zíjn, kunt komen staat daar uitgebreid in beschreven. Dus als je interesse hebt, dan weet je waar je meer informatie kunt vinden.

In liefdevolle verbinding,

Selena

Verlies

 
 Gisteren  
 was jij  
 nog bij mij
 ademend
 je stem zacht
 lichaam warm
 
 
 Vandaag
 ben ik
 alleen
 huilend
 bij stilte
 en kou
 
 
 Ik mis je
 ik huil je
 ik zie je
 ik schreeuw je
 verlies je
 
laat los je 

 In liefde
 vertrouwend
 jou voelend
 jou vindend
 in bloemen
 en vogels
 
 
 Een regenboog
 cadeau van licht
 liefde voor mij
 bij duisternis
 een hoopvolle
 brug naar toekomst
 
 
 Morgen
 ben ik
 ben jij
 in mij
 mijn liefde
 mijn licht

Bron: Uit mijn hoofd. In mijn hart. Een innerlijk avontuur. Selena Coumans

Omgaan met verdriet

Iedereen maakt het in zijn leven mee. Pijn en verdriet. Over het algemeen vinden we dit niet fijn. We willen het niet voelen. We vinden het prettiger om vreugde en geluk te ervaren. Maar wat doe je als je in een situatie zit dat je je negatief voelt? Wat doe je dan?

In mijn ervaring is het het beste om bij jezelf te blijven. Bij de pijn. Dit klinkt misschien gek. Misschien ben je geneigd om afleiding te gaan zoeken in iets als swipen op je telefoon. Maar wat als je dit nu eens niet doet? Wat als je naar de pijn toegaat, net zoals je een kind zou troosten dat gevallen is? Alleen troost je in dit geval jezelf.

Alles wat je meemaakt in je leven wil gezien worden. Wil erkend worden. Alle ervaringen willen gehoord worden. Ze hebben allemaal hun nut. Als dit het geval is, dat je bijvoorbeeld verdriet bij jezelf opmerkt, dat mag. Probeer dan gewoon je tranen te huilen. Laat ze maar stromen. Weet je waarom je huilt? Huil je om vreugde die je meegemaakt hebt en die niet meer in je leven is? Laat de emotie maar toe en laat de emotie daarna los. Troost jezelf en vrolijk jezelf daarna op. Blijf niet hangen in het verdriet. Houd je bijvoorbeeld van dansen? Zet je favoriete muziek op en dans. Kom je boosheid tegen, dan mag je die emotie ook voelen. Waarover ben je boos? Ligt er onder die boosheid misschien verdriet? Ben je boos dat je te weinig geld hebt? Ben je misschien ook verdrietig dat je door dat gebrek aan geld niet de dingen kunt doen die je wilt? Ga eens bij jezelf op onderzoek. Stel vragen aan jezelf en luister naar jezelf. Je bent het waard om naar te luisteren!

Stil

Ik sta

stil

en luister

naar

het zingen

van

mijn hart

Het is zaak dat je probeert bij de pijn te blijven. Geef het aandacht. Hoe moeilijk ook. Adem naar de pijn. Het verdriet. Doet het te lang te veel pijn in je lijf, adem dan even gewoon in en uit. Dan weer terug naar de pijn. Voel het verdriet, de boosheid, angst. Wat het ook is. Huil. Schreeuw. Stampvoet. Accepteer het. Probeer er niet vanaf te komen. Zeg in je hoofd dat je het transformeert. ‘Ik transformeer pijn en verdriet naar Liefde en Licht.’ Je kunt het ook breder trekken dan jezelf. In een boek van Jan Geurtz, Over liefde en loslaten (2017), las ik hierover en ik paste het toe in mijn eigen leven. Als ik me bijvoorbeeld erg verdrietig om iets voelde, dan zei ik tegen mezelf op een inademing: ‘Ik neem deze pijn en dit verdriet van mezelf en anderen vrijwillig op mij.’ Op een uitademing stuurde ik vervolgens liefde en licht naar mezelf en anderen die dit verdriet ook ervaarden. Het prettige hieraan vond ik, dat ik mijn ervaring in een breder kader zette. Het ging niet alleen om mijn kleine persoontje, maar ik realiseerde me dat ik niet de enige was die verdriet meemaakte. Door er op deze manier aan te werken, loste ik voor mijn gevoel niet alleen een stukje verdriet op voor mezelf, maar ook voor anderen. Het gaat om de intentie die je zet. Na zo’n heftige ervaring creëerde ik meestal een moment van stilte voor mezelf. Even bijkomen. Ook hier was dat weer belangrijk. Stilte om tot mezelf te komen.

* Gedeelten uit dit artikel komen uit mijn nog te verschijnen boek: Uit mijn hoofd. In mijn hart. Een innerlijk avontuur.

Verdriet, loslaten en de Observeerder

Je lijdt. Je hebt verdriet. Je lichaam voelt het verdriet. Je gedachten vormen verhalen die het verdriet verdiepen. Je mag alle emoties ervaren. Echter, wie observeert dit lijden? Deze Observeerder ziet misschien zelfs de weerstand om het verdriet los te laten, om de pijn los te laten. Ikzelf heb dit al eens gemerkt. Ik bleef verdriet voelen en kon een dierbare die ik verloren had niet loslaten. Ik merkte op een gegeven moment dat het niet kunnen loslaten te maken had met de angst dat als ik mijn verdriet zou laten gaan, dat ik hem ook voorgoed zou laten gaan. Dan zou ik niks meer van hem hebben. Door aan mijn verdriet vast te houden dacht ik nog heel vaak aan hem. Hij was nog onderdeel van mijn leven. Ergens hield ik hem zo bij me. Alleen hield ik de pijn zo ook bij mij en kon ik niet verder.

Mijn angst wilde me beschermen zodat ik hem niet nog een keer zou verliezen, wilde me beschermen tegen de pijn, maar door niet los te laten, bleef ik net in de pijn vast zitten. Toen ik het inzicht kreeg, vroeg ik me af of deze angst helpend was, of het goed voor me was. Het antwoord was overduidelijk ‘nee’. Vervolgens heb ik heel bewust mijn angst bedankt voor wat hij probeerde te doen (namelijk me beschermen) en er voor gekozen om mijn dierbare los te laten. De Observeerder zag mijn ziel liefde aan mezelf geven, een arm om mij heen slaan. Ik (de Observeerder dus eigenlijk) heb heel veel liefde en Licht naar hemzelf en mijzelf gestuurd om de situatie te helen en bedankt voor de lessen. Uiteindelijk gaf ik door de angst los te laten mezelf (en de ander) de vrijheid om verder te gaan in vertrouwen. Het was goed zo.

22 augustus 2019

    Verdriet en heling

    Het hoofd denkt: waarom?
    de buik krampt samen
    de emotie welt op
    tranen vallen neer

    Keuze: vasthouden of
    loslaten

    Overgave

    Spanning vloeit weg

    Leegte

    Vraag: wat is de les?

    Troost voor ander
    en mezelf
    omRing en
    vul
    met Liefde en Licht
    heling vindt plaats

    Een les is geleerd

    Bedankt

    Selena Coumans
    5 augustus 2019