Dit jaar, 2022, is op menselijk vlak niet zo goed begonnen. Op verschillende vlakken zijn er al dierbaren uit mijn leven verdwenen. Door de dood of door gemaakte levenskeuzen. Dit doet pijn. Tegelijkertijd is het iets dat bij het leven hoort. Er is een begin, en er is een eind. Sterker nog, elk begin draagt het einde al in zich. Het verlies laat me achter met gevoelens van verdriet, maar ook van dankbaarheid. Dankbaarheid dat zo’n mooi, lief mens een tijd op mijn levenspad heeft mogen meelopen. Dat ik hem heb mogen kennen. Dat ik hem heb mogen liefhebben. Samen heb mogen lachen. Mooie gesprekken heb mogen voeren. Heel veel heb mogen leren. Thee heb mogen drinken samen. Samen heb mogen wandelen.
Er zijn zo veel dingen om dankbaar voor te zijn. Het verdriet is het verdriet om de afwezigheid van de vreugde. Het verdriet is de keerzijde van de medaille. De andere kant van de medaille is die dankbaarheid. De dankbaarheid voor de liefde die ik heb mogen delen. En die liefde die verdwijnt niet. Ze verandert alleen van vorm. Aan de voorwaarde dat mijn dierbare fysiek in mijn leven moet zijn wordt niet meer voldaan. De Onvoorwaardelijke Liefde, die blijft.
Hieronder het gedicht Verlies dat ik eerder publiceerde op deze website en in mijn boek. Ik las het ook voor op de uitvaart van mijn schoonzus. Het blijft vol betekenis voor mij.
Verlies
Gisteren was jij nog bij mij ademend je stem zacht lichaam warm
Vandaag ben ik alleen huilend bij stilte en kou
Ik mis je Ik huil je ik zie je ik schreeuw je verlies je
laat los je
In liefde vertrouwend jou voelend jou vindend in bloemen en vogels
Een regenboog cadeau van licht liefde voor mij bij duisternis een hoopvolle brug naar toekomst
Morgen ben ik ben jij in mij mijn liefde mijn licht
In liefdevolle verbinding,
Selena Coumans
