Een aantal dagen geleden was ik een recente meditatie van Tijn Touber aan het luisteren. Aansluitend kwam een oudere meditatie langs. Ik vond hem erg mooi. Hij leert je om contact te maken met je hart, met de Bron, en hoe je dit contact vast kunt houden. Het is vanuit je binnenwereld, je hart, naar buiten kijken. Aandacht houden in je hart terwijl je je werkzaamheden doet.
Het is iets dat je kunt oefenen. Ikzelf zeg: Uit mijn hoofd. In mijn hart op een in- en uitademing. Hierbij stel ik me voor dat ik van mijn hoofd in mijn hart glijd. Het grootste gedeelte van mijn aandacht blijft dan in mijn hart, maar ik ga ook nog verder naar mijn navelgebied, oftewel Dantien of de Hara. Maar deze manier vond ik ook fijn om te doen. Kijk maar en probeer het uit. Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen!
Vreugde. Geluk. Blijdschap. Het zijn zaken waar je als mens vaak naar streeft. Maar wat zoek je dan eigenlijk? Je zoekt de grote glimlach op je lippen. De bulderende lach. Het stralen van vreugde. Het is de uitbundige vreugde die je voelt als je bijvoorbeeld oude vrienden ziet, of een leuk liedje op de radio hoort. Misschien word je wel blij als je een kindertekening krijgt. Of je ziet een grappige film of maakt iets mee en daar word je heel erg blij van. Of misschien word je erg gelukkig van het gezelschap van een bepaald persoon. Hij of zij laat je stralen. Deze vreugde is heerlijk en prima. Het nadeel is alleen dat hij vaak veroorzaakt wordt door een prikkel van buitenaf. Als deze prikkel afwezig is, dan voel je je misschien minder prettig en ga je op zoek naar een nieuwe dosis vreugde.
Een andere vreugde is de blijdschap van binnenuit. Een zachte vreugde in mijn hart die ik in het moment kan voelen, ook als er dingen gebeuren die me pijn doen. Het is de vreugde vanuit je ziel. Voor mij voelt het als een kleine glimlach om mijn mond. Een glimlach in mijn ogen. Alsof ik ontspannen op een luchtbedje dobber in de Leegte met een drinkglas met een parasolletje en een rietje. Kinderlijk nieuwsgierig naar wat er nu weer gaat gebeuren in mijn leven. Nieuwsgierig naar wat ik mag gaan ervaren. Ik drink aan mijn rietje. Kijk genietend om me heen naar alles wat er gebeurt. Ik handel op het moment dat het nodig is om te handelen. Maar ik handel vanuit die ontspannen, nieuwsgierige houding naar ervaringen. Het is stille vreugde vanuit mijn hart, genietend van ervaringen. Zelfs zulke “simpele” ervaringen als voelen dat ik leef. Niet alleen mijn lichaam dat werkt, maar ook een bewustzijn van een soort energieveld in en om me heen dat soms zacht lijkt te zoemen. Het is een mooie, aparte ervaring.
Ook hier valt me op dat er dus een externe en een interne component lijkt te zijn. De vreugde die gestart wordt door iets dat van buitenaf komt en de interne vreugde die altijd bereikbaar is. Beide zijn ze op hun eigen manier waardevol. De vreugde die van buitenaf komt geeft de interne vreugde een extra prikkel. Bij afwezigheid van iets of iemand van buitenaf dat je blij maakt, kun je terugvallen op de zachte vreugde in je hart die sowieso altijd beschikbaar is. Een vreugde die je hopelijk ook vindt wanneer het leven van buitenaf pijn doet. Even stil worden, bewust ademen en naar je hart gaan, helpt je waarschijnlijk al op weg.
Je lijdt. Je hebt verdriet. Je lichaam voelt het verdriet. Je
gedachten vormen verhalen die het verdriet verdiepen. Je mag alle
emoties ervaren. Echter, wie observeert dit lijden? Deze Observeerder
ziet misschien zelfs de weerstand om het verdriet los te laten, om de
pijn los te laten. Ikzelf heb dit al eens gemerkt. Ik bleef verdriet
voelen en kon een dierbare die ik verloren had niet loslaten. Ik
merkte op een gegeven moment dat het niet kunnen loslaten te maken
had met de angst dat als ik mijn verdriet zou laten gaan, dat ik hem
ook voorgoed zou laten gaan. Dan zou ik niks meer van hem hebben.
Door aan mijn verdriet vast te houden dacht ik nog heel vaak aan hem.
Hij was nog onderdeel van mijn leven. Ergens hield ik hem zo bij me.
Alleen hield ik de pijn zo ook bij mij en kon ik niet verder.
Mijn angst wilde me beschermen zodat ik hem niet nog een keer zou verliezen, wilde me beschermen tegen de pijn, maar door niet los te laten, bleef ik net in de pijn vast zitten. Toen ik het inzicht kreeg, vroeg ik me af of deze angst helpend was, of het goed voor me was. Het antwoord was overduidelijk ‘nee’. Vervolgens heb ik heel bewust mijn angst bedankt voor wat hij probeerde te doen (namelijk me beschermen) en er voor gekozen om mijn dierbare los te laten. De Observeerder zag mijn ziel liefde aan mezelf geven, een arm om mij heen slaan. Ik (de Observeerder dus eigenlijk) heb heel veel liefde en Licht naar hemzelf en mijzelf gestuurd om de situatie te helen en bedankt voor de lessen. Uiteindelijk gaf ik door de angst los te laten mezelf (en de ander) de vrijheid om verder te gaan in vertrouwen. Het was goed zo.
