Een wit scherm, zwartomrand, waar langzaam meer symbooltjes op verschijnen. Dat is waar ik nu op uitkijk. Het appartaat noemen we laptop en de symbooltjes noemen we letters. Het geheel noemen we een object, een ding. Maar er zit nog iets tussen mijn ogen en mijn beeldscherm, namelijk ruimte. Ruimte is de lucht die je inademt. Dat wat tussen de dingen zit. Het is niet iets waar je normaal op let. Je ziet het niet. Het ís er gewoon. Onopvallend. Onopgemerkt. Maar wel alomtegenwoordig.
Deze aanwezigheid van ruimte is iets dat mij de laatste tijd meer opvalt. Ik let er meer op en het doet iets met me. Het heeft een licht vervreemdend effect op mij. Het is alsof de ruimte meer aanwezig wordt en de dingen erin “platter” lijken, minder driedimensionaal. Het maakt ook dat de personen en dingen die ik zie, neutraler worden. Wat bedoel ik hiermee?
Normaal kijk ik naar een wit scherm dat zwartomrand is en ik denk meteen: laptop. Of een ding met vier poten en een horizontaal blad is meteen een tafel. De tafel zelf is net als alle objecten opgebouwd uit moleculen en atomen. Eenvoudig gezegd het kleinste deeltje van een stof dat nog de eigenschappen van een stof heeft. Tussen die moleculen zit ook weer ruimte. Dat dat groepje moleculen samen ‘tafel’ heet, is een afspraak tussen mensen die Nederlands spreken. Een verticale, bruine, bredere lijn met daarbovenop groene uitsteeksels wordt direct een boom. Er is meteen een etiket klaar, een naam. Vaak zit er onbewust ook nog een bepaalde associatie met een ding. Een boom vind ik bijvoorbeeld mooi. Het ruisen van de blaadjes rustgevend. Een boom geeft mij onbewust dus een positief gevoel. Er zit al iets van een oordeel in.
Er zijn door de eeuwen heen woorden verzonnen voor wat in de leefwereld van een mens opdook. Op deze manier maak je het leven makkelijker. Als je ‘water’ nodig hebt om te drinken is het wel zo handig als je medemens snapt dat je dan dat doorzichtige, vloeibare goedje nodig hebt en dat je niet een donkerkleurige drab krijgt. Woorden vergemakkelijken het samenleven. Ze ordenen een maatschappij. Ze vormen een samenleving mede omdat ze bijvoorbeeld mensen tegen elkaar op kunnen zetten of omgekeerd harmonie kunnen bevorderen. Maar in essentie zijn woorden alleen een bepaalde klank, of een bepaalde volgorde van letters, voor iets anders dat zich voordoet en waar je hersenen een geheel van maken en een naam aan geven. Bijvoorbeeld een ding met vier poten en een horizontaal blad dat door je ogen wordt gezien, wordt in je hoofd tot een ‘tafel’ en niet tot een ‘ui’. Maar als je vooral op de ruimte tussen de objecten let en observeert, dan zie je ook dat je hoofd het etiket geeft en dat het voorwerp op zichzelf neutraal is.
Interessant genoeg wordt het pad van iemand die Verlichting probeert te bereiken wel vergeleken met het pellen van de laagjes van een ui. Telkens krijg je een nieuw inzicht en kom je dichter bij de kern. Alleen, waar kom je op uit als je de laagjes van een ui blijft afstropen? De ui wordt kleiner en kleiner en uiteindelijk kom je uit op: niets. Op ruimte.
Kortom, er zit ruimte tussen de voorwerpen die je ziet. Er zit ruimte tussen de moleculen waaruit een ding is opgebouwd. Er zit ruimte om de aarde en tussen de sterren. Ruimte is overal. Ga er maar eens op letten en kijk wat het met jou doet. Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen. Voel je vrij om ze te delen onderaan dit artikel.
In liefdevolle verbinding,
Selena
